[...]
Znajdujemy się w zaułku Ninivy, w ubogiej chatce Tobita, ulepionej z mułu i wypełnionej kilku najprostszymi i zużytymi przedmiotami. Właściciel tego wnętrza nie widzi otaczającego ubóstwa ponieważ jest ślepy. Ale gdyby nawet je widział, nie brałby tego do serca, gdyż serce to wypełnia niezmącona pogoda.

𝗭 𝗖𝗬𝗞𝗟𝗨 "𝗢𝗖𝗔𝗟𝗜Ć 𝗢𝗗 𝗭𝗔𝗣𝗢𝗠𝗡𝗜𝗘𝗡𝗜𝗔" :
Słuchowisko Tymona Terleckiego z 1956 roku, na podstawie sztuki Jamesa Bridie (1888-1955) pt. "Tobias and the Angel" (1930), będące udramatyzowaną transkrypcją starej czarującej opowieści zawartej w Księdze Tobiasza - Księgi Tobit. Księga ta nie należy do autentycznych ksiąg Starego Testamentu. Jednak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa uchodziła za autentyczną.
Premiera: 29.03.1956 - Teatr Wyobraźni.
Co do obsady tego słuchowiska - brak danych.

Jest to opowieść o dziejach ojca i syna Tobi i Tobijah, lub gr. Tobit i Tobias (obydwa imiona tłumaczone wg Biblii Tysiąclecia na Tobiasz) z pokolenia Neftalego.
Tobit wysyła swojego syna Tobiasza, aby otrzymał spłatę długu. Anioł w przebraniu pomaga chłopcu przetrwać serię romantycznych i magicznych czasami niebezpiecznych przygód. Ogólnie zabawne słuchowisko, czasami z solidnym śmiechem. Z przesłaniem i pochwałą rodziny oraz pokazanie, że cierpienie nie stanowi kary, ale próbę, a za wierność Bóg nagradza szczęśliwym życiem.
Irene Nevey określa księgę, która była źródłem powstania "Tobias and the Angel", jako romans hebrajski, o fikcyjnym charakterze, który podkreślają nieścisłości historyczne. W księdze też pojawiają się dwa motywy ludowe: „wdzięczni zmarli” oraz „potwór w komnacie panny młodej”
𝐏𝐎𝐋𝐄𝐂𝐀𝐌 ! 𝐂𝐙𝐘𝐓𝐀𝐉𝐂𝐈𝐄 𝐒Ł𝐔𝐂𝐇𝐀𝐉𝐂𝐈𝐄 ! 𝐖𝐀𝐑𝐓𝐎 !

~~~~~~~~~~~~~~~~
𝗗𝗟𝗔 𝗖𝗜𝗘𝗞𝗔𝗪𝗦𝗞𝗜𝗖𝗛 :
𝗞𝘀𝗶ę𝗴𝗮 𝗧𝗼𝗯𝗶𝗮𝘀𝘇𝗮 [𝗧𝗯], 𝗞𝘀𝗶ę𝗴𝗮 𝗧𝗼𝗯𝗶𝘁𝗮 [𝗧𝗼𝗯] – Prawdopodobną datą powstania księgi jest 200-180 p.n.e., mogła jednak powstać w oparciu o starsze opowiadania powstałe w środowisku deportowanych do Asyrii.
Autor nie jest znany. W części utworu Tobit wypowiada się w pierwszej osobie, inne (np. historia podróży Tobiasza) są w trzeciej osobie.
Jest to *Księga Dydaktyczna, wchodząca w skład katolickiego i prawosławnego kanonu Starego Testamentu. Przez Kościoły protestanckie uważana za **apokryficzną, gdyż nie należy do Biblii hebrajskiej. Powstała najprawdopodobniej w II w. p.n.e., jako jeden z midraszy, obok księgi Judyty i Estery.
Od imion dwóch głównych bohaterów księgi pochodzą dwie nazwy: Księga Tobiasza (przyjęta częściej w polskim piśmiennictwie) i Księga Tobita (jako The Book of Tobit obecna w piśmiennictwie anglojęzycznym).
Początek księgi zawiera opis sprawiedliwego życia Tobiasza-ojca i uprowadzenie rodziny Tobiasza do Asyrii (734 p.n.e.), gdzie naraża się on królowi Sennacherybowi przez potajemne grzebanie pomordowanych Izraelitów.
Wskutek wypadku Tobiasz traci wzrok i zaczyna prosić Boga o śmierć. Wkrótce potem przypomina sobie, iż jeden z mieszkańców Medii jest mu winien 10 talentów srebra. Wysyła więc swego syna, Tobiasza w podróż do Medii, aby przed śmiercią ojca odebrał dług. W podróży towarzyszy mu Azariasz, który namawia Tobiasza-syna do ślubu z Sarą, pomaga w uwolnieniu jej od złego ducha, Asmodeusza i przekazuje mu sposób, w jaki może uzdrowić ślepotę ojca. Po powrocie do Niniwy, Azariasz okazuje się zesłanym przez Boga aniołem Rafałem, przekazuje Tobiaszom rady i polecenia, m.in. aby spisali to, co ich spotkało. Księga kończy się hymnem dziękczynnym Tobita o charakterze psalmu. Następnie przedstawiona jest ostatnia wola Tobita oraz losy Tobiasza i jego rodziny.

*Księgi dydaktyczne – siedem z czterdziestu sześciu ksiąg Starego Testamentu (starsza część Biblii, przyjęta przez chrześcijaństwo. Żydowska, a za nią protestancka wersja obejmuje 39 ksiąg - judaizmie liczone jako 24; spisane głównie w języku hebrajskim, katolicka zawiera 46, a prawosławna w sumie 49-51 - księgi hebrajskie i greckie z Septuaginty. Stary Testament razem z Nowym Testamentem tworzą Pismo Święte – Biblię.)
Głoszą mądrość biblijną oraz że fakt istnienia Boga jest podstawą życia ludzkiego.
**𝒂𝒑𝒐𝒌𝒓𝒚𝒇𝒊𝒄𝒛𝒏𝒚 - utwór mający charakter apokryfu, o wątpliwej autentyczności.
𝐀𝐩𝐨𝐤𝐫𝐲𝐟 - z gr. ἀπόκρυφος, ápókryphos – ukryty, tajemny – określenie używane obecnie głównie w kontekście religijnym wobec ksiąg o tematyce biblijnej, uważanych za nienatchnione i co za tym idzie niewchodzących w skład Kanonu Biblii.
Określenie używane w starożytności niechrześcijańskiej w stosunku do tekstu religijnego lub filozoficznego w hellenistycznych religiach misteryjnych oraz systemach filozoficznych o charakterze hermetycznym. Apokryfy były szeroko rozpowszechnione aż do schyłku starożytności na terenie cesarstwa rzymskiego, szczególnie w jego wschodniej części w postaci nurtu religijnego zwanego gnostycyzmem. Jednakże w tym ostatnim przypadku zagadnienie związane z apokryfami łączy się już z chrześcijaństwem, co wynika z charakteru samego gnostycyzmu. W tym kontekście termin „apokryf” w kręgach filozoficzno-religijnych oznaczał, że do poszczególnych ksiąg mają dostęp tylko osoby wtajemniczone, posiadające określoną wiedzę (gnosis), niedostępną dla profanów. W Kościołach protestanckich księgi te są określane jako pseudoepigrafy (z gr. ψευδής pseudes „fałszywy” i ἐπιγράφω epigráphō „napisać”).
Termin „apokryf” funkcjonuje również poza kontekstem religijno-filozoficznym w znaczeniu bardziej ogólnym, określającym teksty niepewnego pochodzenia, autentyczności. Termin ten stosuje się do utworów o fałszywym pochodzeniu, czyli nie od autora, za którego jakieś dzieło uchodzi, utwór „wydobyty z ukrycia”, także rzekomo (np. cykl Witolda Jabłońskiego Gwiazda Wenus, Gwiazda Lucyfer), rzekomo autentyczny (Apokryfy Stanisława Lema to zbiór recenzji i wstępów nieistniejących książek). Termin ten stosuje się zarówno do utworów o naprawdę nieustalonym pochodzeniu, autorstwie i autentyczności, ale także dla tych, dla których ich „apokryficzność” jest doskonale znana i zamierzona przez, chociażby, autora.
Azariasz - Św. Archanioł Rafał podczas swej ziemskiej misji zleconej przez Opatrzność (Tb 5,13)
info. wiki

[...]
Znajdujemy się w zaułku Ninivy, w ubogiej chatce Tobita, ulepionej z mułu i wypełnionej kilku najprostszymi i zużytymi przedmiotami. Właściciel tego wnętrza nie widzi otaczającego ubóstwa ponieważ jest ślepy. Ale gdyby nawet je widział, nie brałby tego do serca, gdyż serce to wypełnia niezmącona pogoda.

𝗭 𝗖𝗬𝗞𝗟𝗨 "𝗢𝗖𝗔𝗟𝗜Ć 𝗢𝗗 𝗭𝗔𝗣𝗢𝗠𝗡𝗜𝗘𝗡𝗜𝗔" :
Słuchowisko Tymona Terleckiego...